BİR DOSTLUĞUN ÖYKÜSÜ


Ahmet ve Nihat adinda iki arkadas varmis. Ayni okulda okuyorlarmis.Ahmet istanbulda yasayan, evi, arabasi yeterince parasi olan biriymis. Nihat memleketten Istanbul'a gelmis zor sartlar altinda yasayarak okuyormus.Bunlar zamanla daha da iyi arkadas olmuslar. Ahmet Nihatin durumuna uzuluyor yardim yollari ariyormus. Nihati evine almis. Yedirmis icirmis. Cebine para koymus. Ustunu giydirmis. Kendine aldigi yeni kiyafetlerini bile ona vermis. Artik beraber gul gibi yasayip gidiyorlarmis. Bir gun Ahmet camdan disari bakiyormus. Karsidan gelen uzun suredir hayran oldugu ve yakinda acilmak istedigi kizi gormus. Ve sonra arkadan Nihat'in onu takip ettigini. Nihat eve gelmis ve Ahmet'e o kizdan cok hoslandigini aralarini yapipyapamayacagini sormus.Ahmet kendisinin de ondan hoslandigini soyleyememis.Arkadasinin uzulmesini istememis cunku. Aralarini yapmis. Derken zamanla okul bitmis. Nihat bir sure sonra Kayseriye vali olmus. Evi arabasi, yati,
kati,bir suru parasi olmus. O kizla da evlenmis. Ama Ahmet tam tersi. Evini arabasini kaybetmis. Butun parasi bitmis. Yatmaya yeri yemeye yemegi kalmamis. Ac sefil gezerken komsulari, -Senin bir arkadasin vardi Nihat diye. O Kayseriye vali olmus, neden ondan yardim istemiyorsun, belki sana bir is verir demisler. Ahmet reddetmis hemen. Bunu kabullenemem demis.Komsular ne kadar israr ettiyse de bir turlu kabul ettirememisler. Ahmet icin daha zor gunler baslamis. Bakmis olacak gibi degil komsularini dinleyip tutmus kayserinin yolunu. Valilige gelmis. Ordaki odacilardan birine Nihat beyi gormek istiyorum demis.Odaci Nihat beyin yanina girmis cikmis ve -Sizi gormek istemiyor. demis. Nasil
olur demis Ahmet.Ona Istanbuldan cok yakin arkadasin Ahmet geldi deyin. Odaci tekrar
gitmis ve,Nihat bey sizi tanimadigini eger daha fazla israr ederseniz
kovduracagini soyledi demis. Ahmet duyduklarina inanamamis. Nasil olur da, yemeyip
yedirdigi, giymeyip giydirdigi, sevdigi kizi bile verdigi can ciger arkadasi Nihat onu tanimaz. Yikilmis bir sekilde valilikten cikip dogru Nihatin evine eskiden hoslandigi kizin yanina gitmis. Belki yardim eder diye. Kapiyi calmis. Birinin gelip durbunden kendine baktigini hissetmis. Ama kapiyi acmamis kadin. Bir kez daha yikilmis. Disari cikip kendini toplamaya calisirken yanina yasli bir amca yaklasmis. Ahmetin durumundan cok etkinlenmis adam. Olayi anlatmasini istemis. Ahmet'te oldugu gibi anlatmis. Adam cok uzulmus. Demis ki..Bak evladim. Seni cok sevdim. Durust bir insana benziyorsun. Bak benim surada bir sarraf dukkanim var. Gel istersen benimle calis. Hem para
kazanirsin hem de yatmaya yerin olur. Ahmet hemen kabul etmis ve calismaya
baslamis. Gel zaman git zaman dukkana baska bir yasli amca gelip gitmeye baslamis.
Cok iyi arkadas olmus Ahmet'le. Birgun bu yasli amca elinde bir kutuyla gelmis dukkana. Bak ben bir yere gidiyorum. Eger 3 ay icerisinde donmezsem bu kutu senindir, istedigin gibi kullan. demis. Ahmet kutuyu almis, odasinda bir yere koymus. 3 ay gecmis, 4 ay gecmis, 6 ay gecmis amca hala gelmemis. Sonunda Ahmet kutuyu acmaya karar vermis. Bakmis icinde, elmaslar, mucevherler, altinlar, bir suru de para varmis. Ne yapacagini sasirmis. Hemen patronuna gidip durumu anlatmis.Patronu da artik o kutunun kendisinin oldugunu istedigi gibi kullanabilecegini soylemis. Bir de oneride bulunmus. -Bak sen bu isi
iyice ogrendin. Gel sana bir kuyumcu dukkani acalim. Gul gibi gecinip gidersin. Hemen dukkani acmislar. Ahmet almis basini yurumus. Ev,araba, yat, kat.Zengin olmus kisacasi. Bir gun dukkana bir anne-kiz gelmis. Kizdan hoslanmis Ahmet. Zamanla gorusmeye baslamislar, derken nisanlanmislar. Dugun vakti gelmis. Davetiyeler hazirlanirken kiz valiyi de cagiralim demis. Ahmet kabul etmemis. Nasil olur demis kiz. Biz bu sehrin ileri
gelenlerindeniz, valiyi cagirmasak olur mu? Ahmet yine kabul etmemis. Kiz israrla neden boyle davrandigini sordugunda anlatmis Ahmet. Sorunun bu sekilde cozulmeyecegini soylemis kiz. Biz cagiralim, o yaptigindan utansin demis. Ve ona da bir davetiye yazmislar. Dugun gunu gelmis catmis. Davetliler tek tek gelirken heyecan icindeymis Ahmet. Nihat'in gelip gelmeyecegini dusunuyormus. Derken esiyle kapida gorunmus Nihat. Ahmet, ilk baslarda gozgoze gelmemeye calismis. Nihat ne yana gitse obur tarafa kaciyormus Ahmet. Hic gozgoze gelmemeye calisiyormus. Dayanamamis birden. Piste cikmis, almis mikrofonu eline. Baslamis anlatmaya. Zamaninda ben durumum iyiyken sevgili valimiz Nihat beyle ayni okulda okuyorduk. O zamanlar Nihat beyin durumu bu kadar iyi degildi. Nihat'i evime aldim. Yemedim yedirdim, giymedim giydirdim.Sevdigim kizi bile ona verdim. Bir gun benim durumum kotulesti. Elimde avucumda ne varsa kaybettim.O kadar zor durumdaydim ki Nihat'a yardim istemeye gittim. Ama o beni tanimadigini soyledi, kovdurdu. Ordan cikip esinin yanina gittim. Ama o kapida benim oldugumu bildigi halde kapiyi acmadi.Sok olmustum. Disariya cikip kendime gelmeye calistigim anda bir amcayla karsilastim. Sagolsun bana bir is, yatacak bir yer verdi. Orada
calisirken cevrem genisledi. Baska bir amcayla tanistim. Gel zaman git zaman o amca elinde bir kutuyla geldi yanima. Bir yere gidecegini 3 ay icerisinde donmezse kutunun benim olacagini soyledi. Gelmedi. Kutuyu actim. Icinde beni bugunlere getiren yuklu
esyalarla ve paralarla karsilastim. Sonra kendime bir kuyumcu dukkani actim. Orada
sevgili nisanlimla tanistim. Ve evleniyorum. Anlattiklarim yalansa yalan desin
Nihat bey.demis ve birakmis mikrofonu. Herkes saskinlik icinde Nihat beye
donmus. Aciyarak bakmislar bir Ahmet'e, bir Nihat'a. Nihat bir cevap vermek
zorunda kalmis. Almis mikrofonu. Baslamis anlatmaya. Evet Ahmet'in soylediklerinin hepsi dogrudur. Yalan diyemem. Zamaninda bana cok yardim etti, hakkini odeyemem. Sagolsun benim mutlu bir evlilik yapmama onculuk etti. Ama esimi zamaninda sevdigini bilmiyordum. Durumunun kotuye gittigini, bir gun bana gelecegini biliyordum.Hep o gunu bekledim. Ve sonundageldi. Onu kapidan kovdurdum dogrudur. Ama niye kovdurdum. Eger ben o zaman ona yardim etseydim gururuna yediremeyecekti. Belki de bir sure sonra intihar edecekti. Iyi bir arkadasimi kaybetmek istemem. Burdan ciktiktan sonra
direk esime gidecegini biliyordum. Hemen esime telefon actim. Ona Ahmet'in gelecegini, kapiyi acmamasini soyledim. Acmadi. Derken bizim evin karsisinda bir sarraf dukkani isleten arkadasim var. Ona hemen telefon actim. Bizim evden cikan bir adam gorurse onu ise almasini yardimci olmasini istedim. Ise aldi, yatacak yer verdi. Bir gun babami gonderdim ona. Canyoldasligi etsin diye. Iyi arkadas oldular. Sonra babama bir kutu verdim Ahmet'e versin diye. O kutu babamin degildi. Benim de degildi. O zaten Ahmet'indi. Ona borcumu hic bir zaman ödeyemem. Ahmet kutuyu aldi. Iyi kullandi ve bugunlere geldi.Bir gun annemle kizkardesimi gonderdim. Durumu nedir bir kontrol edin diye.Orada birbirlerini gorup asik olmuslar, evleniyorlar. Birakmis mikrofonu. Ahmet'le beraber herkes saskinlik icinde kalmis. Bir an gozgoze gelmisler. Derken birbirlerine sarilip ozur dilemisler. Guzel bir dugun olmus, beraberce mutlu yasamislar.


               BUNDA DA BİR HAYIR VAR

Bir zamanlar Afrika da ki bir ülkede hüküm süren bir kral vardı. Kral, daha çocukluğundan itibaren arkadaş olduğu, birlikte büyüdüğü bir dostunu hiç yanından ayırmazdı. Nereye gitse onu da beraberinde götürürdü. Kralın bu arkadaşının ise değişik bir huyu vardı. İster kendi başına gelsin ister başkasının,ister iyi olsun ister kötü,her olay karşısında hep aynı şeyi söylerdi: "Bunda da bir hayır var!"

Bir gün kralla arkadaşı birlikte ava çıktılar. Kralın arkadaşı tüfekleri dolduruyor, krala veriyor, kral da ateş ediyordu. Arkadaşı muhtemelen tüfeklerden birini doldururken bir yanlışlık yaptı ve kral ateş ederken tüfeği geriye doğru patladı ve kralın baş parmağı koptu. Durumu gören arkadaşı her zamanki sözünü söyledi: "Bunda da bir hayır var!"

Kral acı ve öfkeyle bağırdı:
"Bunda hayır filan yok! Görmüyor musun, parmağım koptu? "Ve sonra da kızgınlığı geçmediği için arkadaşını zindana attırdı.

Bir yıl kadar sonra, kral insan yiyen kabilelerin yaşadığı ve aslında uzak durması gereken bir bölgede birkaç adamıyla birlikte avlanıyordu. Yamyamlar onları ele geçirdiler ve köylerine götürdüler. Ellerini,ayaklarını bağladılar ve köyün meydanına odun yığdılar. Sonra da odunların ortasına diktikleri direklere bağladılar. Tam odunları tutuşturmaya geliyorlardı ki, kralın başparmağının olmadığını fark ettiler. Bu kabile, batıl inançları nedeniyle uzuvlarından biri eksik olan insanları yemiyordu. Böyle bir insanı yedikleri takdirde başlarına kötü olaylar geleceğine inanıyorlardı. Bu korkuyla, kralı çözdüler ve salıverdiler. Diğer adamları ise pişirip yediler. Sarayına döndüğünde, kurtuluşunun kopuk parmağı sayesinde gerçekleştiğini anlayan kral, onca yıllık arkadaşına reva gördüğü muameleden dolayı pişman oldu. Hemen zindana koştu ve zindandan çıkardığı arkadaşına başından geçenleri bir, bir anlattı.

"Haklıymışsın!" dedi. "Parmağımın kopmasında gerçekten de bir hayır varmış.

İşte bu yüzden, seni bu kadar uzun süre zindanda tuttuğum için özür diliyorum.Yaptığım çok haksız ve kötü bir şeydi." "Hayır" diye karşılık verdi arkadaşı. "Bunda da bir hayır var."

"Ne diyorsun Allah aşkına?" diye hayretle bağırdı kral. "Bir arkadaşımı bir yıl boyunca zindanda tutmanın neresinde hayır olabilir." "Düşünsene, ben zindanda olmasaydım, seninle birlikte avda olurdum,değil mi? Ve sonrasını düşünsene? "


                  DOSTLUKTA KÜLFET OLMALI

Cafer bin Muhammed şöyle derdi:
-Dostlarımdan bana, en fazla ağır geleni, bana karşı tekellüf içinde bulunanıdır.
Bundan sakınırım.
Bana en hafif geleni ise, yanımda bulunduğunda, kendimi yalnızmışım gibi rahat ve
teklifsiz hissettiğimdir.
***
Fudayli de şöyle demiştir:
-İnsanlar, ancak tekellüf yüzünden yekdiğerinden uzaklaşırlar.
Biri, diğer kardeşini ziyaret eder, onda zorlanma ve resmiyet görür.
Böylece ondan uzaklaşır.
***
Ebu Hafs Haddad, Ebu Bekr Şibli'nin evinde bir süre misafir kalmıştı. Şibli misafirini
çeşit çeşit yemeklerle ağırlamıştı.
Ebu Hafs, ayrılıp giderken, Şibli'ye şu teklifi yaptı:
-Ey Şibli! Eğer yolun memleketimiz olan Nişabur'a düşerse, yanıma gel de misafir nasıl ağırlanırmış sana göstereyim?
Şibli:
-Ben ne yaptım ki, ne kusurum oldu ki? diye sordu.
Ebu Hafs:
-Başka ne yapacaksın... Külfete girerek çeşitli yemekler hazırladın. Bu, civanmertlik,
misafirperverlik değildir. Bir dost, misafir gelince öyle davranmalı ki, hizmet ederken
üzerine hiçbir ağırlık çökmemeli; gittiğinde de ferahlık gelmemeli... Gelişi ağırlık,
gidişi ferahlık veren misafirlikte, külfet vardır. Böyle ev sahibi olmaz.
***
Aradan zaman geçer. Bir gün İmam-ı Şibli'nin yolu Nişabur'a düşer. Arkadaşlarıyla
birlikte Ebu Hafs'a giderek misafir olur.
Ebu Hafs, o gece evde 41 mum yaktırır. Şibli, bu hali görünce:
-Bu ne vaziyet böyle ey Haddad! der.
Haddad: -Ne oldu? der.
Şibli: -Sen bize külfete girmeyin dememiş miydin? Bu kadar mum ne böyle?
Bundan büyük külfet olur mu? diye sorar.
Ebu Hafs, Şibli'ye: -Bunları külfet kabul ediyorsan, haydi üfle de söndür bakalım
onları, der.
Şibli mumları üfleyerek söndürmeye uğraşır; fakat bütün gayretlerine rağmen sadece
bir tanesini söndürebilir.
Ebu Hafs gülerek:
-Sizi bana Allah-ü Teala gönderdi. Ben de Allah rızası için sizi misafir kabul ettim.
Onun rızası için 40 tane mum yaktım. Bir tanesi ise kendim içindi. Benim için olanı
sen söndürdün. Fakat Allah rızası için yakılanları ise, görüyorsun ki, onca gayretine
rağmen bir tanesini bile söndüremedin.
Halbuki, sen Bağdat'ta her yaptığın şeyi benim için, benim memnun olmam için
yapmıştın. Seninkisinde külfet vardı. Benimkisi ise yalnızca Allah rızası için
olduğundan külfet yoktur.

                       BUNU DA AŞACAĞIZ